Door Franke van Hoeven··Aangepast:
RTL
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week heeft ze hoogtevrees op een wel heel onverwachte plek. “Hoe zorg ik dat ik niet vijftig meter naar beneden stort?”
Hoogtevrees had ik vroeger hooguit een beetje, maar sinds mijn paniekaanval in een skilift tijdens een persuitje, tien weken zwanger en stijf van de hormonen, was ik niet meer te spreken over alles hoger dan een meter of twee.
Sinds die nieuwverworven moederangst zocht ik het gevaar zo weinig mogelijk op. Geen skilift, achtbaan of wandeling door de bergen voor mij. Ook had ik Puk (12), Olle (10) en manlief tot vervelens toe geïnstrueerd. Daar mopperen ze amper over, aangezien ik op aanvraag zonder enige aarzeling alle spinnen uit huis verwijder.
Nederland is gelukkig een heel vlak land waar ik maar weinig met mijn hoogtevrees wordt geconfronteerd. Ik zag ‘m dan ook totaal niet aankomen toen ik de Noord/Zuidlijn in Amsterdam probeerde en uitstapte bij station Vijzelgracht. Nietsvermoedend stapte ik op de roltrap naar boven. Pas toen ik zo’n drie treden hoger was, zag ik hoe angstaanjagend hoog hij was. Maar ja. Toen stond ik er al op.
Weg rationele gedachten
Met elke meter die ik steeg, begon mijn hart harder te kloppen. Het zweet brak me uit en spontaan verloor ik elke rationele gedachte – terwijl je die in zo’n geval nou juist zo hard nodig hebt.
“Hou je vast aan de reling, er gebeurt niets”, zei ik in gedachten tegen mezelf.
“Ja, maar wat als ik nu naar beneden stort?”, vroeg ik terug.
“Dat gebeurt niet. Adem in, adem uit”, antwoordde ik.
“Hoe zorg ik ervoor dat ik niet vijftig meter naar beneden stort? Geef. Gewoon. Antwoord”, gilde ik mezelf nog harder toe.
Het zweet droop inmiddels van mijn rug. Nog 25 meter te gaan, ik durfde niet omhoog te kijken, niet omlaag, niet opzij. Ik vreesde dat ik elke moment door mijn hoeven kon zakken, zo hard stond ik op mijn benen te trillen.
Gillende sirenes
“Weet je wat? Als ik nu eens naar boven loop? Dan val ik niet naar beneden en ben ik des te sneller van deze hel verlost”, bedacht ik nadat ik een keer diep adem had gehaald. Als door de duvel achternagezeten stapte ik naar boven tot ik uit mijn lijden was verlost. Buiten hapte ik naar adem, liet de gillende sirenes in mijn hoofd uitloeien en liep trillend naar mijn bestemming.
Na mijn afspraak besloot ik dat terug via die doodenge roltrap never nooit ging gebeuren. Wat moest ik doen? Lopen naar Centraal Station? Ik googelde en ontdekte dat er een ingang was waar zich een lift bevond. Ik liep ernaartoe en stapte in. De lift bleek HELEMAAL VAN GLAS. Welke sadistische architect had dit bedacht? Had hij of zij nooit gehoord van mensen met hoogtevrees? Mijn god.
Knikkende knieën
Terwijl ik afzakte deed ik mijn ogen dicht, hield me stevig vast aan de reling en probeerde mijn knikkende knieën in bedwang te houden. Gebedjes prevelend kwam ik op het station aan en opgelucht rende ik de metro in. ‘Ik ga dus nooit meer met die Noord/Zuidlijn’, appte ik naar manlief. Dan wist hij het maar meteen.
En zo was het gevaar weer voor even geweken.
Geen aflevering van ‘bij ons thuis’ missen? Klik dan op de ‘Bij ons Thuis’-tag en vervolgens op volgen.