Tv-recensie | Ze draagt een grote roze strik op haar bruine krullen en noemt zichzelf ‘de Johan Derksen van de jungle’



Danielle Balk (zus van model Michelle Balk, die weer de ex is van Afrojack) had een extraatje verdiend. Ze had er hard voor gewerkt door een andere teamcaptain de modder in te slepen bij het touwtrekken. Nou ja, ‘hard’ – haar lichtgebouwde tegenstander Nycole Dias (oud-deelnemer Temptation Island) zei voor de camera: „Als zij één trek geeft, dan vlieg ik al naar de overkant.” Balk gaf één trek, en zo geschiedde. Met een langgerekt „doe-doeeei” verdween Dias in de bosjes van de Colombiaanse jungle.

Maar wist Balk nog wat Zeno een paar minuten eerder over het extraatje gezegd had? Ze dacht na. „Iets van… wat was het nou – een trol?” Zeno schudde geduldig zijn hoofd. „Ik zei: ‘Trek je hiermee aan het laatste end, of haal je onbedoeld het Paard van Troje binnen?’” „Okaaay”, deed Balk. Van verre zag ze iemand naderen. Haar extraatje droeg een grote roze strik op haar bruine krullen en luisterde naar de naam Michella Kox. Al noemde ze zichzelf liever: „De Johan Derksen van de jungle.” „Vertel me,” zei Kox: „Hoe is het team?” Ze sprong zachtjes op en neer van opwinding. „Is er al drama?”

Echte meisjes in de jungle (RTL) is zo’n programma dat ik jarenlang aan me voorbij heb laten gegaan, en na maandag de tweede aflevering van het nieuwe seizoen te hebben gekeken begrijp ik ineens precies waarom. Het komt niet doordat ik de naam van iedere deelnemer moet opzoeken om te weten wat voor realityster ik voor me heb (kleine moeite). Het komt ook niet door een dedain voor vrouwen met fillers (you do you, girl), of door de opzet van het programma: geld verdienen met opdrachten in de wildernis, allemaal prima. Waar het wél door komt is een grote angst voor ‘echte meisjes’ met een aan moordlust grenzende liefde voor drama – een angst die er ooit op de middelbare school bij me in moet zijn geslopen en kennelijk nooit helemaal weg is gegaan.

In Echte meisjes in de jungle staat die honger naar drama te lezen in de ogen van haast iedere deelnemer. Er lijken slechts een paar blikken voor nodig om te bepalen wie daar het slachtoffer van zal worden. Dias ontvangt afgunstige blikken omdat ze te veel een poppetje is; Balk wordt buitengesloten omdat ze te veel klept. En als er even rust in de tent lijkt te zijn, verschijnt de Johan Derksen van de jungle wel op het strijdtoneel. Tot haar spijt had Kox toen al een grote ruzie gemist, die had plaatsgevonden na een mislukte kanomissie. Het team van Balk keerde zich tegen haar omdat ze niet goed had gepeddeld, terwijl leden van Dias’ team smalend toekeken. Wel zielig hè, zeiden ze tegen elkaar; dat Balk zo werd gepest. Moesten ze misschien ingrijpen? Welnee. Ze hadden een eigen motto voor deze situaties. Dat ging zo: „Not my circus, not my monkeys.”

Bijna-doodervaringen

Om de plaatsvervangende stress te doen dalen keek ik naar Big Little Journeys (EO). Helaas kwam die keuze voort uit een denkfout die ik vaker maak, namelijk dat natuurdocumentaires rustgevend zijn. Dat zijn ze niet. Natuurdocumentaires waarin dieren worden opgevoerd als hoofdpersoon zijn doorgaans een actiefilm, een drama en een thriller ineen. In dit geval volgde de kijker een kameleon in Madagaskar en een woelrat in de Schotse Hooglanden. Beiden maakten gemiddeld zo’n vijf bijna-doodervaringen mee per dag.

Over het lot van de kameleon wil ik liever niet praten, maar de woelrat verging het beter. Ze doorstond proeven waar die van de echte meisjes in de jungle bij verbleekten: ze verdronk bijna in koud water, verstopte zich voor een steenarend van dertig keer haar grootte en liep intussen ook nog een mineralentekort op. Uiteindelijk vond ze een mannetje dat haar goedkeuring kon verdragen. Ze nam hem mee naar huis om direct aan het volgende avontuur te beginnen: moederschap. Haar kinderen moeten vast net zo hard zwoegen. Ik hoef dat niet te zien. Not my Hooglanden, not my woelrat.






Source link

Leave a Comment