Tv-recensie | Bij talkshow ‘Bar Laat’ bleek de combinatie Thomas Erdbrink en de minister van defensie Ruben Brekelmans een brug te ver



Het was bruggetjesavond, en dat betekent dat de dagelijkse talkshows weer zijn begonnen. In Bar Laat, de nieuwe talkshow met presentatoren Sophie Hilbrand en Jeroen Pauw, die als eerste van start ging, werden door Hilbrand bruggetjes gelegd van 3×3 basketbal naar de pensioengerechtigde leeftijd bij de politie, van politie naar defensie, van defensie naar Gaza, van Gaza naar het eventuele samenkomen van de band Oasis, naar Oekraïne en 3×3 basketbal.

Waar bruggen gebouwd worden, ontstaan opstoppingen en bij talkshows zijn dat de momenten waarbij je opveert. Het duurde alleen even voor het zover was. Als kijker had je er bijvoorbeeld weinig aan dat aan olympisch kampioen 3×3 basketbal Worthy de Jong werd gevraagd of er hooligans waren bij het basketbal. Zijn antwoord – er zijn veel fans, maar politie hoeft er niet op te treden – was vriendelijk, maar overbodig. De vraag was namelijk slechts een bruggetje naar Maarten Brink die aan tafel zat namens de politievakbond om te vertellen waarom je van agenten niet kan verwachten dat ze tot hun 67ste doorwerken. Onderhandelingen met dit kabinet leken er niet echt in te zitten, en dus was de afwezigheid van politie komende zondag bij Ajax-Feyenoord in De Kuip een pressiemiddel.

Sophie Hilbrand maakte nog even een bruggetje naar de Haagse politiek – logisch met Ruben Brekelmans, VVD-minister van defensie aan tafel – door zich hardop af te vragen wat er dan moest gebeuren als mensen minder lang wilden werken maar we ook minder arbeidsmigranten wilden. „Wie moet het werk dan doen?” vroeg ze. Haar vraag kreeg geen respons van de gasten aan tafel, er was sprake van een ophaalbrug. Een nieuwe poging, en weer werd De Jong om een verband gevraagd: „Denk jij dat er een manier is om mensen terwijl ze aan het werk zijn fysiek en mentaal fit te houden om toch de 67 te halen?” De Jong ging niet in op 3×3 basketbal maar antwoordde serieus en verstandig: „Minder uren, meer afwisseling, meer tijd geven om op te laden voor wat ze eigenlijk moeten doen.”

Vol ongeloof

Het wilde allemaal maar niet lukken, ook al leek de stap van politie naar defensie naar Gaza een kleine, totdat journalist Thomas Erdbrink van Brekelmans wilde weten wie hij als agressor zag in de oorlog tussen Israël en Palestina. Dat was Iran, wist de minister zeker. Vol ongeloof vuurde Erdbrink vragen op hem af: hoe zat het met de 40.000 doden in Gaza door Israëlische aanvallen, waarom mocht Israël zich wel verdedigen maar gold dat niet voor de Palestijnen of Libanon? Waarom lag de bal bij Iran en niet bij de VS die vorige week nog voor miljarden aan wapens verkochten aan Israël? Brekelmans leek de vragen nauwelijks te begrijpen, en kwam met weinig overtuigende antwoorden. Ja, al die doden gingen hem ook aan het hart en ze hadden ook heus wel gesprekken met Israël, maar Iran… Een wereld van verschil waar geen brug tussen te bouwen was, en het sierde Hilbrand dat ze de twee zo lang met elkaar in discussie liet gaan.

De slagbomen gingen definitief dicht toen de oorlog in Oekraïne en het opblazen van de Nord Stream-pijpleiding door waarschijnlijk Oekraïne ter sprake kwam. „Wist u dat?” vroeg Hilbrand aan Brekelmans. Nee, antwoordde deze meteen. „Nou dat denk ik wel”, brieste Erdbrink vanaf de andere kant van de tafel. Dat was ook zo, maar de minister kon er niks over zeggen. De minachtende blik van Erdbrink naar de weinig overtuigende minister sprak boekdelen. Geen brug en zelfs geen tunnel zou deze twee bij elkaar brengen. De kijker bleef achter met de hoop dat Erdbrink als vaste gast aan tafel zou aanschuiven, bij elke talkshow die weer gaat beginnen. Niet om bruggen te bouwen, maar om vastgeroeste paden om te woelen.







Source link

Leave a Comment