‘Onbezorgdheid maakte plaats voor kwetsbaarheid’

Jaarlijks komen in Nederland honderden mensen om het leven door verkeersongelukken. Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek ging het vorig jaar om 683 mensen. 

In 1996 verloor Marijn de Jong haar zus Floor. Onderweg naar huis vanuit school werd ze aangereden door een vrachtwagen. “Ze heeft daarna nog zes weken in het ziekenhuis gelegen en is ook nog bij kennis geweest”, vertelt Marijn tegen RTL Nieuws. “Dat was voor ons wel heel belangrijk. Maar in haar lichaam was zoveel kapot dat ze het niet heeft gered.”

Brieven schrijven

In de periode dat Floor in het ziekenhuis lag, schreef Marijn brieven aan haar grote zus. “Voor als ze weer wakker zou worden en herstellen. Zodat ze zou weten wat er allemaal gebeurd was. Toen ze uiteindelijk overleed ben ik doorgegaan met schrijven in mijn dagboek aan haar, nog heel erg lang eigenlijk. Het hielp me heel erg.”

“Van haar overlijden tot aan de uitvaart en alles daar tussenin: ik heb alles toen heel bewust beleefd. Die herinneringen zijn nog heel gedetailleerd aanwezig”, zegt Marijn. In het boek Plotseling Dichtbij dat ze uitbracht, beschrijft ze deze periode van rouw, verdriet en verwerking.

Marijn vertelt hoe ze door het verlies van haar zus, naast gemis en verdriet, ook al heel snel veel dankbaarheid voelde. “Dankbaar dat ik mocht leven. Dankbaar voor iedere dag dat ik er ben. Dat gevoel is heel snel gekomen en ook nooit meer weggegaan. Dat gevoel heeft me ook heel erg geholpen door de jaren heen. Om in te zien dat de pijn van gemis bij mijn leven hoort.” 

“Pijn is niet iets dat weggenomen moet worden, het mag er zijn, leerde ik. En vanuit daar kunnen, en mogen, er ook weer mooie, nieuwe dingen ontstaan. En tegelijkertijd merkte ik wel dat bij mij vanaf het overlijden van Floor de onbezorgdheid die hoort bij een kind verdween. Onbezorgdheid maakte plaats voor kwetsbaarheid. Weten dat je zomaar uit het leven gehaald kan worden, waardoor ik optimaal wilde genieten van iedere dag.”

Die houding leverde Marijn veel positieve reacties op van anderen. Wat ze vaak terugkreeg van mensen om haar heen, was dat ze het knap vonden hoe ze uit zoiets heftigs ook iets positiefs heb weten mee te nemen. “Dat heeft me ook geïnspireerd om uiteindelijk mijn houding en boodschap te delen door middel van het boek.”

Marijn hoopt dat het anderen inspireert om levenswijsheid te halen uit iets dat zo onverteerbaar lijkt, zoals bijvoorbeeld het overlijden van een naaste. “Ik ben met dit boek begonnen toen mijn oudste zoon 15 was. Dat was confronterend, omdat ik toen kon zien hoe onbezorgd je leven is als je 15 bent.”

En daardoor besefte ze weer goed hoe het voor haar was op die leeftijd, hoe eenzaam het was. “Mijn zus was tot die leeftijd echt het anker in mijn leven, we deden alles samen, en toen was die plek ineens leeg.”

Marijn sprak begin vorig jaar, mede ook voor haar boek, met de vrachtwagenchauffeur die haar zus Floor aanreed. “Dat was heel spannend van tevoren. Maar uiteindelijk ook heel helend. Het was niet of ik hem iets kwalijks nam, er was geen alcohol of drugs in het spel. Hij heeft haar oprecht niet gezien. Het was goed om hem te horen, om te horen dat het hem ook niet koud laat. En ook dat hij van mij kon horen dat ik hem niet haat of boos ben. Hij heeft ook een stukje over zijn proces hierin geschreven voor het boek.”

Angst

De kinderen van Marijn hebben momenteel precies dezelfde leeftijd als zij en Floor hadden toen het drama zich voltrok. “Ik weet nog dat ik de eerste keer dat ik met mijn kinderen ging fietsen, wel spannend vond. Mijn oudste kan soms best een beetje eigenwijs zijn. Ik heb dat ook weleens een keer met ze besproken waar mijn angst vandaan komt. Maar ik wil die niet op hen overdragen.”  

Als je, zoals mijn zus, in je eigen dorp overreden kan worden, dan kan dat overal gebeuren”, vervolgt Marijn. “Maar dat moet je niet weerhouden om onbevreesd de wereld in te stappen. Ik heb ooit zelf voor de keuze gestaan of ik mijn hele leven alert en angstig wilde zijn of dat ik ontspannen de wereld in wil gaan. Ik koos voor dat laatste en wil dat ook aan mijn kinderen meegeven.”

Herdenking verkeersslachtoffers

De Vereniging Verkeersslachtoffers vraagt ieder jaar met een herdenking aandacht voor mensen die omgekomen zijn door een verkeersongeluk, slachtoffers van verkeersongelukken en ook voor nabestaanden van verkeersslachtoffers. 

“Slachtoffers snakken naar erkenning en zijn vooral op zoek naar gerechtigheid. We kunnen allemaal verkeersslachtoffer worden”, schrijft de vereniging op de website.

Het thema van dit jaar is ‘Blijvende Leegte’. Nabestaanden ervaren volgens de vereniging letterlijk een blijvende leegte binnen de familie, vriendengroep of onder collega’s.