Ontgrendel gratis de Editor’s Digest
Roula Khalaf, redacteur van de FT, selecteert in deze wekelijkse nieuwsbrief haar favoriete verhalen.
Heeft een game er ooit zo filmisch uitgezien als Senua’s Saga: Hellblade II? Elk element van deze nieuwe titel van de Britse ontwikkelaar Ninja Theory straalt pracht en praal uit op het grote scherm, van het acrobatische camerawerk tot het bijna fotorealistische niveau van karakterdetails. De hele omgeving, een ruig negende-eeuws IJsland met Turnereske maalstromen van licht, regen en wind, is stijlvol ingesloten in de beeldverhouding van een brievenbus. Het is genoeg om de controller te laten vallen, achterover te leunen en met open mond naar het scherm te staren. En dat zou je best vaak kunnen doen, want dit is een spel dat zo veel aandacht besteedt aan spektakel dat het vaak nalaat je veel anders te doen.
Je speelt opnieuw de rol van Senua, de Pictische krijger die in het eerste deel van de serie rouwde om haar vermoorde minnaar. Hellblade: Senua’s offer (2017) werd vooral geprezen vanwege zijn doordachte weergave van psychische aandoeningen: Senua lijdt aan ernstige psychoseaanvallen en haar demonen krijgen echte stemmen, een constant intern Grieks refrein dat haar ergste twijfels en angsten kan aanmoedigen en uiten. In deze Noorse fabel zijn de grenzen tussen realiteit, herinnering en fantasie verontrustend dun.
Deze keer concentreert Senua’s verhaal zich minder op haar interne strijd en meer op haar relatie met de wijdere wereld. Ze begint het spel op een slavenschip met bestemming IJsland, op een zelfopgelegde zoektocht om haar gevangengenomen landgenoten te bevrijden. Wanneer de boot kapseist tijdens een storm, komt ze terecht in een landschap van steile bergen en eeuwenoude magie. Terwijl ze zich oriënteert, verzamelt Senua een groep volgelingen en een nieuwe missie: het land ontdoen van een gesel van reuzen. Dit verhaal is niet gemakkelijk te volgen: de verhalen zijn warrig en zitten vol met onverklaarde eigennamen, wat betekent dat de emotionele inzet van Senua’s zoektocht vaak frustrerend onduidelijk is.
De visuele constructie van Senua zelf maakt dit bijna goed. Ze is pezig, heeft spookachtige, elektrischblauwe ogen en een gezicht dat vaak besmeurd is met vuil of bloed, en het realisme van haar bewegingen en gezichtsuitdrukkingen zet een nieuwe standaard in gaming. Melina Jürgens is zowel motion capture-kunstenaar als stemacteur voor Senua, en ze zet een verbluffende prestatie neer die voortkomt uit serieuze toewijding: ze reisde naar IJsland om de sfeer uit de eerste hand te ervaren en studeerde vechtsporten om een unieke gevechtsstijl voor de hoofdpersoon te creëren.
Deze toewijding aan visuele authenticiteit en het verbluffende IJslandse landschap doen beide denken aan de film van Robert Eggers uit 2022 De Noordman. De topografie van het spel werd opnieuw gemaakt met behulp van satellietbeelden, terwijl de kostuums van de personages door ontwerpers werden gemaakt met behulp van periodespecifieke materialen en methoden voordat ze werden gescand en opnieuw gemaakt. De animators volgden zelfs een militaire training om de gevechtsmanoeuvres van vijandelijke jagers nauwkeuriger te choreograferen. Het gevoel van onderdompeling van de speler wordt alleen maar versterkt door de moedige beslissing om af te zien van informatie op het scherm, zoals gezondheidsbalken of knopbedieningen.
Toch is het juist in deze actie dat het spel het zwakst is. Er is hier gewoon niet veel te doen, en wat er wel is, voelt niet goed. Om verder te komen moet je puzzels oplossen, waarbij je meestal een gezichtspunt moet vinden om details in de omgeving te observeren of runenstenen en vlammen van de ene plaats naar de andere moet verplaatsen. Deze taken zijn ongeïnspireerd en worden snel repetitief. Ondertussen zijn de gevechtssecties, hoewel brutaal en balletachtig, niet reagerend en onhandig met weinig diepgang en weinig vaardigheden om aan te scherpen.
Misschien wel de ergste zonde is dat, voor een spel waarbij je lange tijd alleen maar loopt, zelfs die simpele handeling vervelend is. Je kunt alleen voorgeschreven, lineaire paden bewandelen die totaal in strijd lijken te zijn met het prachtige realisme van de omgevingen.
De game duurt in totaal slechts zes uur, maar blijft slepen. Tijdens een scène waarin je steeds dieper in een schijnbaar eindeloze grot duikt, fluistert een van de stemmen in Senua’s hoofd: “Hoeveel verder moeten we gaan?” In plaats van dit te herkennen als de stem van zelftwijfel, kwam ik in de verleiding om het daarmee eens te zijn. Hoewel visueel verrukkelijk, probeert Senua’s tweede optreden zo hard een film te zijn dat het vergeet een spel te zijn.
★★☆☆☆
‘Senua’s Saga: Hellblade II’ is nu verkrijgbaar op Xbox Series X/S en Windows en is momenteel beschikbaar op Xbox Game Pass