De toekomst van de EU na de verkiezingen

Welkom terug. De verkiezingen voor het Europees Parlement van deze week hebben plaatsgevonden in een internationale omgeving die bedreigender is dan ooit tevoren sinds het einde van de Koude Oorlog. Wat moeten de prioriteiten van Europa zijn in de vijf jaar tot aan de volgende EU-verkiezingen in 2029? ik ben bij [email protected].

Allereerst de resultaten van de peiling van vorige week. Op de vraag of de centrumrechtse partijen van de EU een pact moeten sluiten met de Italiaanse premier Giorgia Meloni antwoordde 47 procent van u ja, 43 procent zei nee en 11 procent twijfelde. Bedankt voor het stemmen!

Een afdaling in een bijna chaos

De resultaten van de verkiezingen, die in de 27 lidstaten van de EU worden gehouden, zullen zondagavond binnenkomen. Intussen delen ervaren commentatoren de mening dat de vooruitzichten aanleiding geven tot ernstige bezorgdheid.

Martin Wolf van de FT, die de retoriek van Martin Luther King tijdens de Mars naar Washington in 1963 omkeerde, begon een column deze week:

“Ik heb een nachtmerrie.”

Erik Nielsen, mondiaal hoofdeconomisch adviseur bij UniCredit, de Italiaanse bank, zegt:

“De afgelopen vijf tot acht jaar zijn een hellend vlak geweest, en de afgelopen paar jaar zijn we zo snel in een bijna geopolitieke chaos terechtgekomen dat niemand enige hoop kan koesteren op een terugkeer naar de gouden jaren van de mondialisering.”

Mujtaba Rahman, managing director voor Europa bij adviesbureau Eurasia Group, voegt hieraan toe:

“Het is een understatement om te beweren dat Europa zich in een moment van uiterste onzekerheid bevindt. . . De geopolitiek is terug van weggeweest en zal de komende vijf jaar bepalend zijn voor de politieke en economische prioriteiten van de EU.”

Sommige risico’s zijn duidelijk. Rusland zou Oekraïne kunnen verslaan. Donald Trump zou kunnen terugkeren als president van de VS. De betrekkingen met China zouden verder kunnen verslechteren. In Europa, politieke verdeeldheid en de bedreigingen voor de democratie kunnen toenemen.

Ten slotte is het gemakkelijk om je een ontoereikend antwoord op de klimaatverandering voor te stellen, en een onvermogen om de eroderende concurrentiekracht van het bedrijfsleven en de mondiale economische invloed van Europa een halt toe te roepen of om te keren.

Verwacht het onverwachte

Aan deze bekende kwesties zou ik er nog één willen toevoegen: de waarschijnlijkheid dat de EU de komende vijf jaar te maken zal krijgen met ten minste één grootschalige noodsituatie die op dit moment onmogelijk te voorspellen is.

Wat zou dat kunnen zijn? Iets dat voortkomt uit het misbruik van kunstmatige intelligentie? Een aanval waarbij een kernwapen? De ineenstorting van een gevestigde democratie – of van een dictatuur die vijandig staat tegenover het Westen?

Wij weten het niet. Maar denk eens terug aan wat er gebeurde na de verkiezingen voor het Europees Parlement van 2009, 2014 en 2019.

Wie voorzag in 2009 dat de eurozone zich in de moeder van alle staatsschulden- en bankencrisissen zou storten?

Wie voorspelde in 2014 de Brexit, de verkiezingsoverwinning van Donald Trump en een enorme vluchtelingen- en migrantencrisis aan de grenzen van Europa?

Wie waarschuwde ons in 2019 dat we de Covid-19-pandemie of de grootschalige Russische invasie van Oekraïne konden verwachten?

In beide gevallen waren er een paar vooruitziende stemmen – politici en analisten in Midden- en Oost-Europa spraken bijvoorbeeld over de toenemende dreiging van het Rusland van Vladimir Poetin. Maar over het geheel genomen is de les dat het onverwachte gebeurt altijd.

Eén test voor de EU zal zijn hoe haar leiders – sommigen zijn al in functie, anderen zullen in de maanden na de verkiezingen van deze week worden benoemd – zullen reageren op het onverwachte.

Relatieve achteruitgang van Europa

De achtergrond van onze onrustige tijden is het afnemende politieke en economische gewicht van Europa, en tot op zekere hoogte van de westerse democratieën als geheel, vergeleken met de rest van de wereld.

Dit is het thema van een nieuw boek, Westloosheid: het grote mondiale evenwichtshersteldoor Samir Puri, een geleerde en voormalige Britse diplomaat die schreef een goed gewaardeerde studie van de wereldwijde erfenis van het westerse imperialisme.

Hugo Dixon, schrijven voor Reuters Breakingviews, legt de economische aspecten vast van deze daling:

“In 1992 was de EU een geo-economische reus. Met 29 procent van de mondiale productie en een sterke positie op het gebied van toonaangevende technologieën zou het veel mondiale normen kunnen stellen.

“In 2022 was het aandeel van het blok in de wereldproductie gekrompen tot slechts 17 procent, terwijl het Amerikaanse aandeel in dezelfde periode stabiel bleef op 25 procent. Bovendien telt de EU nu slechts vier van de vijftig grootste technologiebedrijven ter wereld.”

Economische opleving

Eén prioriteit voor de EU is dus het economisch herstel. Jean-Dominique Giuliani van de Robert Schuman Foundation, een denktank gevestigd in Parijs en Brussel, zet het probleem uiteen:

“. . . de economische kloof met de twee grote continentstaten, de VS en China, betekent dat we moeten breken met het traditionele begrotings- en monetaire beleid. Deze transities vragen om het nemen van risico’s, enorme kapitaalintensieve investeringen en mogelijk lenen ter wille van de groei.”

Hij voegt er echter aan toe:

“De Europeanen worden geplaagd door een bijna filosofisch probleem: zij verkiezen regulering en dwang boven vrijheid en prikkels.”

A soortgelijk bericht komt van de Europese Ronde Tafel voor de Industrie, waarin CEO’s en voorzitters van 60 toonaangevende Europese bedrijven zijn verenigd:

“(Europa) is achterop geraakt bij het aanleggen van belangrijke infrastructuur en heeft een regelgevingsklimaat gecreëerd waarin coherentie en prikkels voor investeringen ontbreken.”

Deze bedrijfsleiders pleiten voor het aanmoedigen van investeringen in hoogwaardige technologie, het verdiepen van de interne markt van de EU en het vereenvoudigen van het regelgevingskader van het blok.

Waar is het geld?

Dergelijke voorschriften zijn nauwelijks nieuw. Maar twee obstakels die hen in de weg staan, zullen de komende vijf jaar groot worden.

Eén daarvan is dat Frankrijk en Duitsland, onder hun huidige leiderschap, het niet eens zijn over de weg vooruit – een kwestie die benadrukt wordt in twee recente FT-artikelen van Adam Tooze En Sylvie Kauffmann.

De Franse president Emmanuel Macron heeft daartoe opgeroepen een verdubbeling van de EU-begroting en de investeringen van honderden miljarden euro’s per jaar in nieuwe technologieën, defensie en het koolstofvrij maken van de Europese economie.

In de regerende driepartijencoalitie van Duitsland zijn minister van Financiën Christian Lindner en zijn bondgenoten echter tegen een meer gemeenschappelijke uitgifte van EU-schulden, vergelijkbaar met die van het blok. herstelfonds na de pandemie.

Dit meningsverschil houdt verband met het tweede probleem: waar zal het geld voor een Europese economische renaissance vandaan komen?

In deze diepgaande analyse Voor het Centrum voor Strategische en Internationale Studies leggen Max Bergmann en Federico Steinberg uit dat de EU de uitgaven op drie manieren zou kunnen stimuleren: grotere nationale bijdragen aan de begroting van het blok, meer gezamenlijke schulden en nieuwe Europese belastingen.

Maar ze waarschuwen: “Hoewel er momentum is voor meer EU-uitgaven, bestaat er ook sterke weerstand binnen de EU tegen de ontwikkeling van de begrotingscapaciteiten van het blok. . . vooral in de rijkere Noord-Europese landen.”

Een ander probleem is dat de EU onlangs overeenstemming heeft bereikt over de begrotingsregels beperken de mogelijkheden van nationale overheden om meer uit te geven aan defensie, technologie en groen beleid – tenminste, als ze de uitgaven op terreinen als onderwijs, huisvesting, transport en welzijn op of nabij het huidige niveau willen houden.

Ontoereikende defensie-uitgaven

De defensie-uitgaven zijn een bijzondere zorg. Zoals de onderstaande grafiek laat zien, zijn de Europese militaire uitgaven de afgelopen jaren gestegen, maar vormen ze nog steeds een klein deel van de mondiale defensie-uitgaven.

Om de efficiëntie van de EU-defensieprogramma’s te maximaliseren, wordt er gesproken over het creëren van de post van defensiecommissaris in de volgende Europese Commissie. Maar, zoals Giles Merritt opmerktzou de baan over uitgebreide bevoegdheden moeten beschikken om van enig nut te zijn:

“De Europese defensiesector is een politiek mijnenveld waarin de rivaliserende nationale kampioenen van de lidstaten aan sommige projecten samenwerken en in andere moordende concurrenten zijn.”

Zou het niet zinvol zijn om Groot-Brittannië, een van de leidende militaire machten van Europa, te betrekken bij een nieuw leven ingeblazen defensie-inspanning?

Een gerelateerde vraag is die van Uitbreiding van de EU naar Oost- en Zuidoost-Europa. Ook dat zal geld kosten en een uitgebreide reorganisatie van de stemprocedures van de EU en andere institutionele regelingen vereisen.

Maar sommige regeringen, zoals de nieuwe coalitie in Nederlandstaan ​​onder controle van politieke krachten die op hun hoede zijn voor uitbreiding als deze grotere bijdragen aan de EU-begroting met zich mee zou brengen.

Er staan ​​de EU moeilijke keuzes te wachten als de uitbreiding de komende vijf jaar vooruitgang wil boeken.

Veiligheid en migratie

De EU denkt niet alleen aan veiligheid in de traditionele zin van sterke verdediging tegen potentieel agressieve staten, maar ook in termen van strak gecontroleerde grenzen tegen irreguliere migratie.

Deze kwestie zal de EU-beleidsmakers de komende vijf jaar zeker bezighouden, net als sinds 2014 – een decennium waarin bijna 30.000 mensen zijn volgens de Internationale Organisatie voor Migratie omgekomen of vermist in de Middellandse Zee.

De komende jaren zullen uitwijzen of de nieuwe asielregels van de EU en haar inspanningen om migratie te regelen door dit te regelen hulppakketten van miljarden euro’s voor landen als Egypte, Mauritanië en Tunesië zal werken.

Luigi Scazzieri van de denktank Centre for European Reform behoort tot degenen die betwijfelen of de maatregelen zullen volstaan.

Alles bij elkaar belooft het een zware vijf jaar te worden. Het is wellicht enige troost dat uit de recente historische gegevens blijkt dat de EU moeilijke tijden kan doorstaan ​​– zolang zij maar de politieke wil oproept.

Meer over dit onderwerp

Europese economische veiligheid werkelijkheid maken papier door François Godement voor het Parijse Institut Montaigne

Tony’s keuze van de week

Een golf van olifantengerelateerde aanvallen in een nationaal park in Malawi benadrukt de spanningen tussen internationale natuurbeschermers en de lokale bevolking die naast wilde dieren leeft, meldt David Pilling van de FT

Groot-Brittannië probeert dat zijn betrekkingen met de Centraal-Aziatische landen versterken als reactie op de invloed van China in de regio en de Russische aanval op Oekraïne schrijft Mehmet Fatih Oztarsu voor de Central Asia-Caucasus Analyst